Wyprawa konna w Maroku - Sahara

O wyprawie

Sahara - Maroko

Podążymy śladami dawnych karawan do Timbuktu. Przeprawimy się przez Atlas i Antyatlas. Poznamy słodki cień daktylowych gajów w życiodajnej Dolinie Draa. Spotkamy ostatnich nomadów w Maroku. Przede wszystkim zaś zmierzymy się z bezmiarem pustyni.

Wyprawa na Saharę to baśniowa podróż w czasie. Podążamy śladami dawnych karawan, wiozących wszelkie znane człowiekowi dobra na dalekie południe. Zobaczymy ruiny karawanserajów, będziemy spać w oazach i przedzierać się przez księżycowy krajobraz Antyatlasu. Berberyjscy przewodnicy tak dobierają szlak, by unikać turystów. Zamiast tego jest duża szansa, że napotkamy ostatnich pustynnych nomadów.

Codzienne odcinki zajmują około sześciu godzin jazdy, choć – jeżeli jest dobra pogoda – to ostatniego dnia pokonujemy trasę w trzy godziny. Sahara w tej części świata to głównie kamienne płaskowyże, pojawią się też piaszczyste wydmy. Co jakiś czas chorągiew przejeżdża przez oazę albo gaj daktylowy. Głównym chodem jest stęp, ale nie zabraknie też kłusa i galopu.

Marokańczycy nie kastrują ogierów, dlatego jeździmy na klaczach. Są to niemal wyłącznie tzw. „barbaraby”, mieszanka rasy berberyjskiej z arabską, czasem z domieszką krwi andaluzyjskiej. Są niewielkie, krępe, acz energiczne. Właściwie stworzone dla rajdów. W porównaniu z końmi czystej krwi arabskiej — nieco mocniejszej postury i spokojniejsze. Na miejscu zapewniamy koński rząd.

Noclegi i wyżywienie

W Marrakeszu chorągiew nocuje w riadzie położonym w bezpośrednim sąsiedztwie placu Jemaa El Fna, czyli serca całego miasta. Wokół rozciąga się medyna. Architektura jest bardzo charakterystyczna: zewnętrzne ściany domów pozbawione są okien, co ma chronić przed upałem. Wszystkie pomieszczenia zwrócone są w kierunku wewnętrznego dziedzińca, często ozdobionego sadzawką lub fontanną. Na dachach budynków znajdują się tarasy, na którym tradycyjnie spędza się czas wieczorem.

Riad w Zagorze również cechuje się wysokim standardem. Jest położony w oazie ciągnącej się wzdłuż rzeki Drâa. Pomieszczenia mieszkalne otoczone są przez bujną roślinność: palmy, krzewy i różnokolorowe kwiaty. Ogród szczególnego uroku nabiera wieczorem, rozświetlony przez lampiony i świece.

Na trasie właściwego rajdu po pustyni chorągiew nocuje w namiotach turystycznych lub berberyjskich. Grube pianki służą za materace. Każdemu uczestnikowi rajdu przysługuje jeden prysznic dziennie. Dysponujemy namiotem prysznicowym, wiadrem z wodą (na życzenie obsługa może ją podgrzać) oraz kubkiem do polewania. Poza pierwszym i ostatnim dniem rajdu nie mamy dostępu do elektryczności. W razie potrzeby można jednak doła­dować telefon z ładowarki samochodowej.

W Marrakeszu i Zagorze zapewnione są śniadania kontynentalne (pieczywo, ciasto, dżemy, jajka, kawa, sok pomarańczowy itp.). Pozostałe posiłki w Marrakeszu oraz lunch podczas przejazdu do i z Zagory należy zakupić samodzielnie. Uznaliśmy, że towarzysze chętnie skosztują miejscowych potraw i nie chcemy ograniczać możliwości w tym zakresie.

Na pustyni polową kuchnią opiekuje się kucharz. Śniadania są raczej proste: płaski chleb marokański, dżemy, kremy orzechowe, miód, ser topiony, olej arganowy i amlou, czyli pasta arganowa (tradycyjnie Berberowie na śniadanie spożywają właśnie chleb maczany w oleju i paście). Lunch to różne rodzaje sałatek warzywno-owocowych (czasem z makaronem) oraz ryby. Na kolację natomiast serwowane są tradycyjne potrawy typu tajin.

W Maroko pijemy wodę butelkowaną (osobom o wrażliwym przewodzie pokarmowym rekomendujemy także używanie jej do mycia zębów), orzeźwiającą berberyjską herbatę (z dodatkiem mięty i cukru) i słodkie napoje. Do kolacji podawana jest butelka wina.

Należy pamiętać, że Maroko to kraj muzułmański. Dostęp do alkoholu, zwłaszcza w Zagorze i na pustyni, jest bardzo utrudniony albo wręcz niemożliwy. Rekomendujemy zakupienie na lotnisku butelki mocniejszego alkoholu i spożywanie jego niewielkich ilości każdego dnia (inna flora bakteryjna może spowodować rozstrój żołądka).

Sprzęt jeździecki

Używamy marokańskich siodeł w typie klasycznym. W przypadku twardych siedzisk stosowane są dodatkowo futerka na siodła. Ogłowie jest skonstruowane tradycyjnie, używamy wędzidła. Sprzęt właściwie nie różni się od europejskiego.

Dodatkowo każdy koń wyposażony jest w dwie duże sakwy. Przewozimy w nich zapasy wody (pierwszego dnia każdy otrzyma dużą butelkę wody mineralnej, nie należy jej wyrzucać – w kolejne dni będziemy ją rano napełniać ze zbiorczego baniaka z wodą pitną), lunch oraz inne podręczne przedmioty (trochę gotówki, paszport itp.). Sakwy są wodoodporne i mieszczą bez problemu kurtkę typu softshell.